Roztacza się stąd malowniczy widok na panoramę Gór Wałbrzyskich, a płynąca doliną Pełcznica (d. Helle Bach – Jasny Strumień) ma tu jeszcze nurt przezroczysty. Pierwotnie, kiedy właścicielami wsi byli Hochbergowie z Książa, nazywano ją Althayn (Stary Gaj). Późniejsza nazwa Grosshain (Duży Gaj) obejmowała również Glinik Nowy, gdy do podziału na dwie osobne wsie w roku 1825 doprowadził następny właściciel, Karl Julius Melchior von Dyherrn – Cetritz - Neuhaus. Wieś odkupił z 32 domami, młynem i gorzelnią. W 1840 roku uruchomiono tu szkołę ewangelicką. W roku 1842 wybudowano 2 młyny do mielenia kory dębowej, co wynikało zapewne zrozwiniętego przetwórstwa drzewnego na tym terenie. Ze względu na położenie, Glinik traktowany był jako miejscowość wypoczynkowa i wiodły tędy szlaki turystyczne do Unisławia Śląskiego, Sokołowska i Andrzejówki. Stąd po wybudowaniu w 1867 roku kolei żelaznej do Podgórza, zaczął się gwałtownie rozwijać. Postawiono kilkadziesiąt nowych budynków mieszkalnych, gospód, kawiarni i cukierni. Wybudowa no także ośrodek wypoczynkowy składający się z domków letnich i terenu rekreacyjnego, który cieszył się dużym powodzeniem. Z wyrywkowych informacji, jakie udało mi się zebrać na temat osiedla wiem, że np. kaplicę mszalną p.w. M.B. Różańcowej przy cmentarzu u podnóża góry Gliniczek (d. Laubhugel) konsekrowano w 1920 roku, a w 1938 pojawiły się plany połączenia Glinika z Wałbrzychem komunikacją tramwajową.. Nie zrealizowano ich jednak z powodu wybuchu wojny. Dolną część Glinika Starego przyłączono do Wałbrzycha w 1951 roku, natomiast część górną wraz z Glinikiem Nowym dopiero w roku 1973. Obecnie dzielnica ma komunikację autobusową do centrum miasta.

Autor Krzysztof Klas, artykół z WIK nr 12/2007 strona 28