Źródło Jerzego w uzdrowisku Stary Zdrój odwiercono w roku 1824 dzięki dr. Georgowi Mogalli. Woda w źródle miała temperaturę 7 stopni i była używana głównie w kuracji pitnej. Początkowo nad źródłem znajdował się otwarty drewniany pawilon (altana) na planie prostokąta, nakryty niskim dwuspadowym dachem w stylu szwajcarskim. Wkrótce zastąpiła go nowa budowla w formie neogotyckiej świątyni nakrytej kopułą na sześciu kolumnach, z ostrołucznymi otworami. Wokół znajdowała się niska drewniana balustrada. Źródło czynne non stop ujęte było drewnianym cylindrem obudowanym kamieniem. Wodę do picia czerpano za pomocą szklanki przytwierdzonej na końcu żerdzi, natomiast dla ubogich przygotowane było niewielkie, drewniane wiaderko. W polskiej Encyklopedii Powszechnej z połowy XIX wieku o Georgsbrunnen pisano: "Chorzy pijają przedewszystkim wodę ze źródła Jerzowego; czasem też zalecają im lekarze, żeby przedtem pijali wodę ze zdroju Fryderykowego". Obecnie w miejscu, gdzie znajdowało się źródło Jerzego jest gruntowa droga dojazdowa na tyły kamienic przy ul. Armii Krajowej.
(Za Łuczyński R., "Stary Zdrój. Dobra rycerskie. Dwór. Uzdrowisko"; Nowa Kronika Wałbrzyska tom 3; Fundacja Museion; Wałbrzych 2015)
/Petroniusz/